ارزش جماعت

اسلام به جماعت و اجتماع مسلمین اهمیت فوق العاده ای می دهد و خداوند متعال در قرآن به مسلمانان توصیه می فرماید:

و اعتصِموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا (آل عمران /103)

همگی به ریسمان وحدت الهی قرآن و عترت پناه آورید و هرگز متفرق نشوید و فرمان داده که نماز های خود را به جماعت بخوانید.نماز جماعت آثار و برکات فراوانی دارد و برای اقامه کنندگان آن ثواب بی حد و حصری قائل شده که قابل شمارش نیست.

نماز جماعت گوناگون ، اجتماع گوناگون

نماز جماعت روزانه:صبح،ظهر،عصر،مغرب،عشاء

نماز جماعت هفتگی:نماز جمعه

نماز جماعت سالانه:نماز عید فطر و عید قربان

***

اجتماع محلی:مساجد محله

اجتماع صنفی و شغلی:مساجد بازار،اداره جات، مدارس

اجتماع شهری:مسجد جامع و مصلاهای نماز جمعه

اجتماع بین المللی:مسجدالحرام و مسجدالنبی (ص) در ایام حج

حکمت نماز جماعت

تمام دستورات اسلام بر اساس حکمت ، منطق و عقل است و هر حکمی دلیل دارد.اگر اسلام به نماز جماعت اهمیت فراوانی می دهد و به آن توصیه می کند دلایل مختلفی دارد که برخی از آثار و برکات و حکمت های نماز جماعت عبارتند از :

1-تبلیغ و ترویج نماز و دین داری

2-تقویت وحدت و هم دلی بین مومنین

3-درس نظم و انضباط اجتماعی

4-برقراری دوستی و انضباط اجتماعی

5-برطرف شدن امتیازات موهوم طبقاتی، صنفی و نژادی

6-نوعی حضور و غیاب بدون تشریفات و آگاهی از حال یکدیگر

7-آشنایی مومنین با یکدیگر و دوست یابی صحیح و سالم

یک جماعت چند ثواب!

روزی پیامبر اکرم (ص) در مسجد در خصوص نماز جماعت سخنرانی نمود و فرمودند:

گاهی اوقات شخصی در نماز جماعت شرکت می کند اما هیچ بهره ای از نماز جماعت نمی برد و شخص دیگری در نماز جماعت شرکت کرده و تنها یک بهره و پاداش از جماعت کسب نموده و دیگری 24 بهره و ثواب و شخص دیگری 70 بهره و پاداش دارد و شخص دیگر 200 ثواب و دیگری 500 بهره و پاداش می برد!

جابرابن عبدالله انصاری عرض کرد.ای رسول خدا! برای ما بیشتر توضیح دهید چگونه می شود که هرکس در نماز جماعت بهره و پاداشی داشته باشد؟!

رسول خدا(ص) فرمودند: کسی که از جماعت بهره ای نمی برد ، آن کسی است که از امام جماعت تبعیت نمی کند و هر زمانی که خواست به رکوع و سجود می رود.

و اما آن کسی که یک بهره و پاداش می برد آن کسی است که هم زمان با امام جماعت به رکوع و سجود می رود و کسی که 24 بهره می برد،، کسی است که اندکی پس از امام جماعت به رکوع و سجود می رود و از او تبعیت می کند. اما آن کسی که 70 پاداش از جماعت می برد کسی است که قبل از حضور در جماعت ، مسواک زده است و کسی که 200 بهره و پاداش می برد ، موذن است مه با صدای اذان او مردم به مسجد آمده اند و اما کسی که 500 بهره و پاداش از نماز جماعت کسب می کند، امام جماعت است اگر شرایط امامت و جماعت را رعایت نموده باشد.(جامع الاخبار)

روز آنلاین در اقدامی ضددینی به تخریب سیما و حجاب اسلامی سخنگوی جدید وزارت امور خارجه پرداخت.

 این تارنمای وابسته به جریان فتنه در اقدام اخیر خود به تخریب حجاب اسلامی سرکار خانم افخم، سخنگوی جدید وزارت امور خارجه پرداخته و با افراطی خواندن حجاب ایشان و تشبیه ظاهر وی به رویکرد گروهک تروریستی طالبان با صراحت می نویسد: «ظاهر شدن یک خانم سخنگو با چادر سراسر مشکی و مقنعه ای که دو سه سانتی از پایین صورت و چانه او را پوشانیده است عین افراط گرایی اسلامی و نوعی روشنفکری و ژیگولی طالبانی است.»

 

در ادامه نویسنده روزآنلاین با اعتراف به ریشه های اعتقادات اسلامی ایرانیان در تعارضی آشکار با گفته پیشین خود در خصوص ارادت و عشق ایرانیان به اسلام، حجاب را مایه بد معرفی شدن کشور در جهان خوانده و به جای مردم ایران اظهار نظر کرده و می نویسد:«بسیاری از مردم ایران به فرهنگ و ریشه های اسلامی تاریخ کشور خود عشق می ورزند و از آن دفاع می کنند اما حساسیت قابل توجهی دارند نسبت به اینکه بیش از این به دنیا بد معرفی نشوند.»

 

این تارنما در ادامه مطلب خود با "عربی” خواندن حجاب اسلامی چادر و با تاکید بر رویکردهای جاهلان? ناسیونالیستی به محکوم کردن دولت در انتصاب یک بانوی محجبه ادامه می دهد و می نویسد:«سیمای چادری سخنگوی وزارت خارجه فاقد هر گونه عنصر ایرانی است و اگر قرار است این انتخاب چنین قضاوتی را از ایران ایجاد کند من می گویم این سیما منافع ملی کشور را نمایندگی نمی کند.»

 

این اظهارات بیش از پیش نشان از این دارد که حقوق زنان مورد تاکید جریانهای ضدانقلاب تنها بهانه ای برای به ابتذال کشاندن فضای فرهنگی کشور در عرصه های مختلف است. در حقیقت چنین جریاناتی نه با حضور یا عدم حضور زنان در جامعه بلکه با سلامت اخلاقی مشکل دارند چون یکی از راهکارهای تحقق اهداف آنها ایجاد فساد اخلاقی در میان آحاد ملت است.

 چهار‌شنبه گذشته محفل غریبانه‌ای به یاد شهید «هادی باغبانی» مستند‌ساز کشور‌مان که به تازگی در سوریه به شهادت رسید، بر‌گزار شد. محل بر‌گزاری، سالنی کوچک در حوزه هنری بود که با کمال تأسف و حیرت باز هم بخش قابل توجهی از صندلی‌ها خالی و شاید به قدر یک سوم حضار نیز اصحاب رسانه بودند. باید درود گفت به بانیان این محفل و بیش از آن به جامعه رسانه‌ای کشور که الحق و الانصاف سنگ تمام گذاشته بودند. مراسم خوبی بود. می‌توانست بهتر از این هم باشد اگر مسئولان ارشد کشور به ویژه جناب دکتر روحانی و لااقل وزیر محترم ارشاد هم حضور می‌یافتند. همه شما که این سطور را می‌خوانید بی‌گمان تجربه از دست دادن عزیزی را در زندگی داشته‌اید. همه می‌دانند که همان حضور خشک و خالی بزرگان و تسلی دادن عزاداران تا چه حد مر‌هم اندوه آنان است.

طی مراسم گهگاهی دوربین‌های حاضر تصویر دختر سه ساله شهید باغبانی را که در سالن حاضر بود و بی‌خبر از داغ دل خانواده‌اش به این سو و آنسو می‌دوید، روی پرده می‌انداختند و همین‌ها بود که بد‌جور داغ دلم را تازه کرد و نشتری شد بر‌ جگرم. آنها که مرا می‌شناسند خوب می‌دانند که تا چه حد از سخنرانی و محفل آرایی گریزانم. اما آنجا طاقتم طاق شد. به یاد روز‌گار مجروحیت خودم افتادم؛ 20 سال پیش وقتی با تنی زخمی، روی بر‌انکارد به فرود‌گاه مشهد رسیدم. باید برای بستری راهی تهران می‌شدم، اما به دلایل بیماری مادرم به خانواده‌ام خبر نداده بودم. پر‌واز‌های بعدی هم جا برای بیماری با وضعیت من نداشت. یعنی اگر هم داشت هیچ بنی‌بشری نبود که پیگیر باشد. برا‌نکاردم را همان خدمه فرودگاه به در‌خواست خودم آوردند پای تلفن‌های عمومی سالن فرودگاه مشهد. گفتم کسی برایم شماره تلفن خانه «محمد‌کاظم کاظمی» را در مشهد گرفت. خیلی سر بسته ماجرا را گفتم و این جوانمرد افغان آمد و آن جنازه! را آن شب به خانه برد.یک ماه بود که از محل مجروحیتم در شمال شرق افغانستان با اسب، کامیون و تاکسی، عاقبت خودم را به کابل رسانده بودم و حالا با کمر و لگنی خرد شده در گوشه هال خانه محمد‌کاظم کاظمی در خاک وطنم غریب مانده بودم.

بگذریم! همه قصه شد حکایت من! 20 سال از آن روز‌ها گذشته است و بد‌بختانه هنوز بر‌خورد مسئولان ما با مستند‌سازان بحران که به معنای دقیق کلمه جانشان را برای آرمان‌هایی والا کف دستشان می‌گذارند، فرقی نکرده است. باز هم دیدم همه مسئولان بلند‌پایه دولتی دعوت شده‌اند، وزیر ارشاد و همه معاونانشان دعوت شده‌اند و... اما هیچ‌کدام نیامده‌اند، دریغ از یک پیام خشک و خالی، حتی نماینده‌ای هم نفرستاده بودند. شما را به خدا بگویید؛ این بچه‌ها دیگر چه باید بکنند بالاتر از فدا کردن جان شیرینشان برای آرمان‌هایی که مسئولان ما شعارش را پشت همه تریبون‌ها می‌دهند. آن از دولت منصوب به اصولگرایان که دولتمردانش نمایشگاه عکس فلان هنر‌پیشه مشهور را هم از دست نمی‌دادند و فیض حضور را کسب می‌کردند و این بچه‌ها را به حال خود رها کرده بود و این هم از دولت بزرگوار اعتدال و امید که ... ان‌شا‌ء‌الله مسئولان کار مهم‌تر داشته‌اند، اگر‌چه من نمی‌توانم بفهمم چه کاری از حضور در محفل چنین شهیدی می‌توانسته بزرگ‌تر و مهم‌تر باشد. بی‌گمان آقای روحانی و آقای جنتی نگاهی معتدل به فرهنگ خواهند داشت، چنانکه گفته‌اند: اما به نظرم این بی‌مهری‌ها اگر چه از سر عهد نیست اما دل خیلی‌ها را می‌شکند.

من چند بار شاهد بوده‌ام که در موارد مشابه، ممالک غربی برای چنین خبر‌نگاران و مستند‌ساز‌هایشان چه می‌کنند و تا چه حد مایه می‌گذارند و چگونه از آنها حتی برای جهان اسطوره سازی می‌کنند. بله! عرض کردم آنها که مرا می‌شناسند، خوب می‌دانند من اهل محفل‌آرایی نیستم اما آنجا میزبان تعارفی زد که فلانی شما هم صحبت می‌کنی؟ و من هم از خدا خواسته رفتم پشت تریبون و از خانواده شهید با‌غبانی بجا و از طرف همه مسئولانی که باید آنجا در ردیف اول می‌بودند و نبودند، عذر‌خواهی کردم. یک لحظه فکر کردم با تمام مشغله‌ای که رئیس‌جمهور دارد و وزیر محترم ارشاد، اگر ناگهان از در آن سالن کوچک پا به این محفل می‌گذاشتند، چه شوری در حضار و خاصه صاحبان عزا بر پا می‌‌شد. ما هزار و یک شعار می‌دهیم در زنده کردن یاد شهدا‌یمان و هزار و یک بر‌نامه‌ داریم برای بزرگداشت و پاسداشت حرمتشان. آن وقت در همین روز‌ها چنین شهیدی از جبهه فرهنگ و هنر در کمال مظلومیت دور از خانه و خانواده و وطنش چنین فجیع به شهادت می‌رسد و ما از یک حضور دریغ می‌کنیم.

تا آنجا که من می‌بینم و می‌شنوم، وزارت ارشاد می‌تواند روز‌های روشنی پیش رو داشته باشد. سعی وزیر مربوطه در تعامل با قاطبه اصحاب فرهنگ و هنر ار‌جمند است و چنانکه گفتم، بی‌شک این بر‌نامه در لابه‌لای شلوغی و سختی روز‌های آغازین کار وزارتخانه از یاد رفته است. حرف من هم همین بود که چنین محافل و مناسبتی مگر چند بار در طول وزارت یک وزیر فرهنگ یا حتی ریاست یک رئیس‌جمهور رخ می دهد؟ چقدر باعث دلگرمی همه مستند‌سازان بحران ما در خارج از مرز‌ها بود اگر مدیران ارشد نظام و دولتمردان ما آنجا بودند و از زحمات باغبانی و باغبانی‌ها قدر‌دانی می‌کردند. ان‌شا‌ء‌الله در آینده شاهد همراهی دولتمردان معتدل دولت تدبیر و امید با این مجالس و محافل هستیم. خوشبختانه وزیر ارشاد که خود سال‌ها سابقه کار در خارج از کشور را دارد، ارزش این سفیران فرهنگی ما و شجاعت و ایثار آنان را می‌داند و در زمان خود در همراهی و مساعدت ایشان، آن را نشان خواهد داد. به گمان من بی‌تردید آینده این مهم را اثبات خواهد کرد.

 گروه دین و اندیشه «تیتریک» ؛ کسی که شیفته واقعی امام زمان(عج) است در دعا برای ظهور مولایش اسیر الفاظ و گرفتار عبارت پردازی نیست، بلکه از عمق جان دعا می کند و با تمام وجود گمشده اش را می طلبد.

1ـ دعا برای شناخت امام زمان(عج)
معرفت و شناخت امام زمان، امری حتمی و ضروری است، چرا که طبق حدیث نبوی مرگ کسی که نسبت به امام زمانش آگاهی ندارد، مرگ جاهلیت است. بنابراین یکی از وظایف یک مسلمان این است که امام زمانش را بشناسد و در این راه از هیچ کوششی دریغ نورزد. از جمله کوشش‌ها دعا برای شناخت امام از حضرت حق تعالی است که از خدا استعانت بجوید و بخواهد که معرفت امام را برای او میسر و مقدور نماید.

2ـ دعا برای سلامتی امام زمان(عج)
یکی از وظایف دوستان امام این است که برای سلامت و صیانت حضرت از خطرات و بلایایی که جان امام را تهدید می کند، با هر زبانی که بدان مسلط‌اند، دعا کن‌اند و بهتر آن است که دعاهای مأثور را بخوان‌اند (مانند: دعای اللهم کن لولیک...) و ادعیه دیگر که در مفاتیح الجنان آمده است.

3ـ دعا برای تعجیل در ظهور امام زمان(عج)
یکی از وظایف مسلم شیعیان در زمان غیبت امام زمان، دعا برای قرب ظهور و درخواست تعجیل در قیام آن حضرت است. شیعه راستین و دلباخته امام زمان کسی است که در هر صبح و شام و با هر نماز و نیاز دست حاجت به پیشگاه خدای دراز کرده و از او ظهور مولایش را بطلبد.

عاشق دلباخته صبح و شام نمی‌شناسد و در تمام ساعات منتظر ظهور یار و مشتاق دیدار جمال محبوب است. امام صادق(ع) فرمودند:

فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً
باید در هر صبح و شام در انتظار ظهور صاحب خود باشی.

منبع : بی باک

آنچه در پی می‌آید بخشی از خاطراتی است که در طول سال‌های گذشته از خانم دکتر زهرا مصطفوی، یادگار گرامی حضرت امام سلام‌الله علیه نقل شده است:

گردش به‎سمت گل‌ها

امام نسبت به مسئله محرم و نامحرم و برخورد با نامحرم، بسیار مقید بودند. من حدوداً 11 سال داشتم و هنوز چادر چیت سر می‌کردم. آقای اشراقی (داماد اول امام) ما را دعوت کرده بودند و من همراه ایشان به مهمانی رفتم. آقای اشراقی باغچه‌ای داشتند که وسط آن معبری بود و آنجا دو سه تا صندلی گذاشته بودند که در آنها امام و آقای اشراقی روی صندلی نشسته‌اند. آن روز کسی در را باز کرد و خود آقای اشراقی به استقبال آمدند. ما به خاطر قضیه نامحرم بودن، جلوی شوهر خواهرها نمی‌آمدیم.

من یکه خوردم و از امام پرسیدیم: «سلام بکنم؟» امام گفتند: «واجب نیست». من چون خجالت می‌کشیدم با آقای اشراقی روبه‌رو بشوم و سلام نکنم، از مسیر خارج شدم و رفتم میان علف‌ها و گیاهان باغچه و از آن معبر نرفتم تا با ایشان روبه‌رو نشوم.

الآن هم منزل ما این‌طوری است که مردها و زن‌ها به خاطر مهمانی دور هم نمی‌نشینند؛ مگر به خاطر مراسم و مسائل جدی شرعی. بعد از انقلاب خود من در تلویزیون، سمینارها، سخنرانی‌ها و جلساتی که آقایان و خانم‌ها حضور داشتند، حضور فعال داشتم و امام هرگز نگفتند نروید و این کار را انجام ندهید، ولی در همان دوران اگر شوهر خواهرم می‌آمدند، این طور نبود که سفره زن‌ها و مردها یکی باشد. رفت‌وآمد بود اما مردها جدای از زنان در اتاق‌های مختلف پذیرایی می‌شدند.

سفره محرم و نامحرم جدا بود  

تا آخرین لحظه زندگی امام،‌ همواره سفره محرم و نامحرم جدا بود. یک بار مادرم به امام گفته بودند: «ما امشب منزل نفیسه خانم - دختر بزرگ آقای اشراقی - دعوت داریم». امام فکر کرده بودند که در منزل نفیسه خانم، همسرش و شوهر خواهرهایشان هستند و مرد و زن با هم هستند و به مادرم گفته بودند: «این مجلس، مجلس حرام است. شما می‌خواهید به مجلس حرام بروید؟»

مادرم گفته بودند: «همه به من محرم هستند.» امام گفته بودند: «به دخترها که محرم نیستند». مادر گفته بودند: من می‌روم که به همه مردها محرم هستم (دامادها و احمد). امام در این مورد بسیار دقت می‌کردند.

مرحمتِ امام رضا علیه السلام !

آقای سید محمد ریاضی یزدی، شاعر معروف، حکایت کرد : « دوستی داشتم از صلحا و خوبان، وی می گفت روزی با سیدی بزرگوار در جائی نشسته بودیم.

شیخی ابراهیم نامی که با دوستم سابقه مودّت داشت بر ما وارد شد، پس از تعارفات معمول، سید به او گفت: آقا شیخ ابراهیم، ماجرای خود را با مرحوم حاج شیخ حسنعلی اصفهانی برای رفیق ما بازگو. شیخ گفت: از گیلان به زیارت مشهد مقدس آمدم و در آن شهر هر چه پول داشتم مصرف شد.

بدون خرجی ماندم. حساب کردم تا مراجعت به وطن، به پانصد تومان احتیاج دارم. به حرم مشرف شدم و به امام عرض کردم: به پانصد تومان نیازمندم تا به گیلان باز گردم، انتظار مرحمت دارم.

اما تا روز دیگر خبری نشد. مجدداً در حرم عرض حاجت کردم و گفتم: سیدی، من گدای متکبری هستم این بار هم احتیاج خود را به حضورت عرض می کنم، اما اگر عنایتی نفرمائی، دیگر بار نخواهم آمد و چیزی نخواهم گفت، ولی یادداشت می کنم که امام رضا علیه السلام مهمان نواز نیست.

چون از حرم خارج شدم، شنیدم که از پشت سر، کسی مرا صدا می زند، بازگشتم دیدم شیخی است که بعدها فهمیدم او را « حاج شیخ حسنعلی اصفهانی » می خوانند. حاج شیخ مرا مخاطب قرار داده و فرمودند:

« آقا شیخ ابراهیم گیلانی چرا اینقدر جسورانه در محضر امام سخن گفتی؟ شایسته نیست که چنین بی ادب و گستاخ باشی. »

سپس پاکتی به من دادند. از اطلاع شیخ بر مکنونات باطنی خود و سخنی که سری با امام خود در میان نهاده بودم، غرق تعجب شدم. به خانه آمدم و پاکت را گشودم، با کمال شگفتی دیدم که پانصد تومان است.

تصمیم گرفتم که صبح روز دیگر به خانه حاج شیخ بروم و از او بپرسم که چگونه از راز دل من آگاه شده و این پول از کجا است؟ اما شب در خواب دیدم که شیخ به در خانه آمدند و فرمودند: « آقا شیخ ابراهیم تو به پانصد تومان پول حاجت داشتی به تو داده شد، دیگر از کجا دانستم و از کجا آوردم، بتو مربوط نیست. بدان که اگر برای این پرسش به خانه من بیائی، ترا نخواهم پذیرفت. »
از خواب بیدار شدم و دیگر برای این کار به خانه ایشان نرفتم و به گیلان باز گشتم. »

صِله ی امام رضا علیه السلام !

حاج ذبیح الله عراقی که یکی از نیکان است می گفت: « این حکایت به تواتر رسیده است که حاج شیخ محمدعلی قاضی بازنه ای عراقی، وقتی قصیده ای برای تولیت آستان قدس رضوی سروده بود که به امید صله ای در حضورش قرائت کند.

کسی به او تذکر می دهد که به جای این کار، برای حضرت رضا سلام الله علیه قصیده ای انشاء کن. براساس این توصیه، از قرائت شعر برای تولیت صرفنظر می کند و قصیده ای در جلالت قدر امام هشتم(ع) می سراید و در حرم مطهر قرائت می کند.

شاعر گوید: پس از قرائت، کسی مبلغ ده تومان به من داد. به امام عرضه داشتم: این وجه کم است و دوباره اشعار را خواندم، باز شخصی پیدا شد و ده تومان دیگر به من داد و خلاصه در آن شب، شش بار قصیده را در محضر امام تکرار کردم و در هر بار کسی می آمد و ده تومان میداد. بامداد روز بعد به خدمت حاج شیخ حسنعلی شرفیاب شدم. ایشان فرمودند:

« آقا شیخ محمد علی، دیشب با امام علیه السلام راز و نیازی داشتی، شعر خواندی و شصت تومان به تو دادند. اکنون آن پول را به من بده. »

من شصت تومان را به خدمتشان تقدیم کردم و ایشان صد و بیست تومان به من مرحمت کردند و فرمودند: « فردا صبح به بازار می روی و مادیان ترکمن سرخ رنگی که عرضه می شود، به مبلغ بیست تومان خریداری و با بیست تومان دیگر از آن پول، خرج سفر و سوغات خود را تأمین می کنی. چون به عراق رسیدی، مادیان را چهل تومان بفروش و به ضمیمه هشتاد تومان باقیمانده، گاو و گوسفندی بخر و به دامداری و زراعت بپرداز که معیشت تو از این راه حاصل و توفیق زیارت بیت الله الحرام، نصیب تو خواهد شد و از آن پس دیگر از وجوهات مذهبی ارتزاق مکن، ولی در عین حال ترویج دین و احکام الهی را از یاد مبر. »